No spang

Lieve allemaal!
Het is echt ongelofelijk hoeveel ik hier op het moment meemaak! Het aklimatiseren lukt al aardig en vandaar de titel van dit berichtje; no spang oftewel, geen haast/relax, een heerlijk motto dat hier tot in het diepst van de surinaamse genen is doorgedrongen. Wanneer je op tripje gaat (zo worden de weekenduitjes van stagaires hier genoemd) is die instelling heerlijk om te onthaasten. Maar als je dan in het brakke busje over onverharde bauxietwegen stuitert en de chauffeur een ware slalom moet uitvoeren om alle gaten in de weg te ontwijken, is het voor ons westerlingen toch wat lastig te begrijpen dat die weg al tientallen jaren zo slecht is en waarschijnlijk ook nog tientallen jaren zo slecht zal blijven. Moet zeggen dat ik nog nooit zoveel mensen zo veel heb zien luieren als hier; overal hangmatten en overal mensen die een beetje op straat zitten, lopen of liggen. Enige excuus dat ze aan kunnen voeren is de warmte, een westerse looppas wordt hier al gauw afgestraft met een flinke portie zweet dus dat leer je wel af :) Maar verder, aartslui die mensen!

Het afgelopen weekend zijn we voor het eerst op tripje geweest; naar de Marowijne rivier, de grensrivier tussen het arme Suriname en het rijke Frans-Guyana. Zoals gezegd was het eerste deel van de reis niets vergeleken bij de nieuwste power-plate in de sportschool. We stuiterden alle kanten op en moesten twee keer uitstappen omdat het busje dan met een aanloopje en minder gewicht wel de andere kant van een modderpoel kon halen. De eerste keer zit je dan natuurlijk wel vast en dat is eigenlijk alleen maar leuk! De tweede keer moesten ook de 'remschoenen' vervangen worden, dat deed de chauffeur elke week omdat hij het prefereert in een automaat te scheuren (o wat reed die man hard!) en dus niet op de motor kan remmen.. Maargoed, even een situatieschetsje. We zouden vertrekken om 8.00 (dat werd 8.45 en voordat we paramaribo uit waren was het 10.30.. no spang dan maar!) en hebben uiteindelijk tot 14.00 in dat brakke busje doorgebracht omdat we tot Langtabbetje gingen rijden. Daarna belandden we in een paradijsje.. per korjaal ging de tocht verder naar Loca-loca, een marrondorpje 1 uur varen van Lagetabbetje en vlakbij de river lodge waar we zouden gaan logeren. Dat betekende 1 uur lang genieten van onmetelijk veel natuurschoon en rust. Wat heerlijk om zo over het water te razen en weg te dromen bij al het moois dat je ziet.
Natuurlijk hebben we veel foto's gemaakt, maar het duurt hier echt 10 minuten voordat die geladen zijn dus daar moet ik nog even een oplossing voor gaan vinden. We logeerden in een riverlodge in kleine tweepersoons hutjes die uitkeken op de marowijnerivier en een dak hadden van bananenbladeren! Stel je voor, wakker worden door de zon die in je houten hutje schijnt en dan al dat moois om je heen zien; genoten! Een ander facet van de jungle is natuurlijk de rijke fauna en ik ben me dan ook een paar keer echt een ongeluk geschrokken van padden (hele grote in het keukentje, op het pad, in onze hut, en kleinere gifgroene kikkertjes in het toilet (terwijl ik erop zat (ahhh!!)) Maargoed, ben nu wel veel stoerder wat padden betreft dus het is nog ergens goed voor! Dat het weekend rondom verzorgd was met echt surinaams eten, draagt natuurlijk heerlijk bij aan het relaxte gevoel en we hebben ook echt veel lol gehad met zn allen. Onze gids was super, hij heeft ons meegenomen de jungle in en veel verteld over de bomen en planten. Ook zijn we naar een marrondorpje geweest en dan waan je je echt in een openluchtmuseum.. die mensen zijn echt nog 1 met de natuur en leven superprimitief in houten hutjes, ver van de bewoonde wereld. Was heel indrukwekkend om daar te mogen zijn en te zien hoe zij in hun levensonderhoud voorzien. En al die kleine zwarte kindertjes.. echt superleuk om te zien! Kortom we hebben genoten van het weekend en hebben nu definitief afscheid genomen van ons witte huidje (die van mij is nu namelijk roze..)

En vandaag mn eerste dagje in het ziekenhuis.. was best wel een beetje zenuwachtig door alle verhalen, maar uiteindelijk viel alles reuze mee! De artsen staan hier veel meer op een voetstuk en zijn dus wat lastiger te benaderen dan in nederland, maar met de arts-assistent heb ik meteen al fijn kunnen kletsen en ook de verpleegkundigen waren eigenlijk allemaal heel aardig. Het ziekenhuis zelf is arm, maar ik vind het er prachtig! Het is een houten gebouw met hele hoge plafonds en de zustertjes lopen echt nog in van die schortjes met hoge witte netkousen en zo'n mutsje in hun haar. Geweldig! De statussen bestaan uit een soort tekenmap met daarin onwijs veel onoverzichtelijke papiertjes waar her en der wat labuitslagen staan in een onleesbaar handschrift. Er liggen heel veel vrouwen met de meest uiteenlopende pathologie, dus ga hier heel veel leren! En heb er ook helemaal zin in dus gaat goedkomen! We beginnen elke dag om 7.30 en dat betekent dat ik 7 uur op moet staan, want hoef maar 5 min te lopen naar het ziekenhuis (nog nooit zo dichtbij co-schap gelopen!). Vandaag waren we om half 4 klaar en was best wel gaar toen; men eet in het ziekenhuis blijkbaar niet overdag en weet nu al dat ik daar een beetje mee op moet passen. Zeker met die warmte! Gelukkig staat er in de co-kamer een ventilator (heb heus een eigen kamer en vandaag al 2 patienten zelf gezien :)

Vanavond mn eerste echte salsales; leuk!! We zijn gisteren naar een salsafeestje geweest en het ziet er zo mooi uit dat dansen. Hoop dat ik het gauw goed genoeg doorheb om dan ook een beetje te kunnen dansen :) Mash kan het al supergoed dus die danst wat af; heel leuk om te zien! Het gaat prima met zn tweetjes, we hebben veel lol samen!

Dat was het weer even voor nu, tot gauw mails weer!!

liefs,
Elize