A'e go boeng! VK deel 2, galibi en meer
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Elize
01 Mei 2006 | Suriname, Paramaribo
Hallo lieve vrienden en familie!
Wat heerlijk om zo af en toe iets van het thuisfront te horen, geniet echt van al jullie mailtjes en berichtjes! Heb zelf lang niet geschreven en dat heeft alles te maken met de drukte die de afgelopen weken heeft gekenmerkt; heerlijk! In mijn vorige verhaal heb ik jullie een kijkje gegeven in de keuken van het land der verloskamers, maar de eerlijkheid gebied me dat beeld nu een beetje te rectificeren. Want heb het heel erg naar mn zin gehad de afgelopen weken! Blijkbaar zijn Surinamers im grunde toch wel wat terughoudend en verlegen, want toen men eenmaal door had dat ik niet vies ben van hard werken en mijn dag graag lachend doorbreng was het ijs al snel gebroken en ging ik elke dag met plezier naar de VK. Moet zeggen dat mn koude douche om 6.10 niet altijd even welkom was, maar eenmaal in het ziekenhuis is het heerlijk.
De eerste week was ik de enige 'leerling' in de verloskamer (VK), geen andere co-assistenten en leerling-verloskundigen en dus voor mij alle ruimte om te leren, observeren en uiteindelijk ook te practiseren. Helaas was het niet heel druk die week en heb ik dus relatief weinig te doen gehad, maar als je voor het eerst de gelegenheid krijgt zo'n kleintje aan te pakken en het te begeleiden op het laatste stukje van de moeizame reis onze wereld in is dat toch wel heel bijzonder! In het begin was ik veel te voorzichtig, onbekend met de kracht en weerbaarheid van zo'n klein lichaampje en vreselijk onhandig in het dragen en vasthouden van een pasgeboren kindje. Toch een extra handicap als je broertje en jij de jongste zijn in je familie en je dus niet als sommige anderen hebt kunnen oefenen op kleine neefjes en nichtjes! Surinaamse zusters kijken me ook vreemd aan als ze me op mn onbekendheid met die kleintjes betrappen; het 'heb je nog geen kinderen? maar een broertje? en je bent al 23??' was dan ook niet van de lucht. Het dragen op zich ging prima; hoofdje ondersteunen en voetjes vasthouden is iets dat elk meisje wel ergens meekrijgt, dus als ik een pasgeboren kindje in handen kreeg lukte het eerste stukje van de verzorging altijd prima. Helaas volgt dan een fase babyvaardigheden voor gevorderden als het glibberige kindje in een grote wasbak onder de koude kraan gewassen moet worden. Inmiddels is het gesneden koek maar in het begin was ik veel te bang dat het kindje uit mn handen zou glippen en water in zn oogjes zou krijgen of erger in zn mondje en zou stikken oid.. Meten en wegen was dan weer een makkelijk onderdeel, itt het aankleden van zo'n klein ding. Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen en stiekem vond ik het heerlijk om met die kleintjes bezig te zijn.
De tweede week kreeg ik gezelschap van twee (6e jrs) surinaamse co-assistenten en heb niet alleen veel van hen kunnen leren over geneeskunde, hun opleiding en het arts-zijn in suriname, maar we hebben er ook een leuke tijd van gemaakt in de meer rustige momenten op de VK. Een bevalling zonder (moeilijke)complicaties kon ik al vrij snel helemaal zelfstandig begeleiden en de eerste keer dat je dat echt helemaal alleen doet geeft wel een kick, net als de eerste keer dat ik een ingescheurde jonge moeder mocht hechten! In de tijd dat ik op de VK was heb ik echter ook wel wat minder soepel verlopende bevallingen gezien. De manuele placentaverwijdering die dr Mohan (zonder verdoving) uitvoerde bij een patiente die ik een ruim uur daarvoor begeleid had bij het baren van haar eerste kindje heeft heel veel indruk gemaakt. Net als de patiente die mijns inziens echt ziek binnenkwam op de VK, maar door de zuster die haar had opgenomen gewoon naar zaal gestuurd werd en daar vervolgens ten overstaan van de 16 andere zwangere vrouwen op zaal een eclamptisch insult kreeg (=epileptische aanval met trekkingen voor de niet medici;) dat acuut gecoupeerd moest worden waarna op OK zo snel mogelijk via een keizersnede de moeder van het kindje verlost werd. De uitdrukking op de gezichten van de andere patienten toen ik de zaal kwam opgeracet zal ik niet snel vergeten, noch de adrenalinestoot die door je lijf gaat als je acuut moet handelen in een stress situatie als deze. Vreselijk voor die patiente, maar stiekem ook wel superspannend!
Inmiddels heb ik 13 bevallingen zelfstandig gedaan en ben ik bij minstens het dubbele aanwezig geweest. Ontzettens veel gezien en geleerd dus! Niet alleen op medisch vlak, want ook bij de bevalling en de hele toestand eromheen slaan de verschillen in culturen je om de oren. Creolen rollen per definitie krijsend door de VK en luisteren over het algemeen slecht of niet naar de aanwijzingen die je ze geeft, javanen geven geen kick en moet je heel goed in de gaten houden anders zeggen ze heel zacht dat het komt terwijl ze het hoofdje al tussen de benen hebben, hindoestanen hebben een veel lagere pijndrempel en chinezen krijgen geen kinderen, althans niet bij ons! Dan zijn er ook nog de geloofsovertuigingen die varieren van een halleluia en gezongen dankgebed na de geboorte tot het in een plastic zakje willen meenemen van de placenta om deze thuis te begraven. Ook op dit vlak kijk je je ogen uit en het is fascinerend om te zien hoeveel voet aan de grond het geloof hier nog heeft. Elke dag worden me boeken in handen gedrukt die gaan over 'de kracht van de biddende vrouw' en 'de kracht van positief denken (mbv geloof)'. Toch vraag ik me af of dat in een andere, meer westerlijke setting anders geweest zou zijn. Mensen hebben hier niet veel andere dan godsdienstige literatuur tot hun beschikking evenals beperkte toegang tot internet, en de kennisvergaring en informatie overdracht is een schijntje van wat wij gewend zijn. Maar toch, geloof is iets waar de mensen veel steun in vinden en dat is mooi om te ervaren en zet je soms wel aan het denken.
Goed, heb niet alleen gewerkt natuurlijk in de afgelopen weken! Twee weken geleden zijn we twee dagen naar het indianendorp Galibi geweest en hebben we daar een prachtig natuurfenomeen mogen aanschouwen. De stranden van het natuurreservaat galibi zijn namelijk een van de weinige plekken op aarde waar zeeschildpadden nog aan land gaan om eieren te leggen in nesten die ze zelf graven in de duinrand. Op een regenachtige dag kwamen we na een hobbelige busreis voor de tweede keer in Albina aan (1e keer was marowijne tour-red.) om van daar eenmalig de oversteek naar Frans-Guyana te maken en daar een oude staatsgevangenis te bezoeken in St. Laurent waar wijlen Papillon gevangen gezeten heeft (die kent iedereen toch? ;) Aankomst op F-G was een gekke ervaring, net europa! Ineens frans aandoende bebouwing, franse toeristen, mooie gazonnen en overal peugots, renaults en citroens! Economisch gaat het FG veel beter af dan suriname en het is goed te zien dan frankrijk investeert in haar kolonie (nog steeds). De gevangenis was indrukwekkend, maar lang niet zo als het natuurfenomeen dat we die avond van heel dichtbij zouden mogen aanschouwen. Aankomst bij het indianendorp Galibi, zeiknat door de stromende regen en het opspattende water van de korjaal (we zaten duidelijk op een verkeerde plek, want de gids was kurkdroog..) was heel bijzonder. De zon zakte al behoorlijk en kleurde de hemel boven oerwoud en oceaan in prachtige kleuren. Het dorp heeft een zandstrand en toen de hangmatten hingen meteen het water ingedoken om te genieten van dit prachtig stukje natuur. Die avond gingen we laat op weg naar de schildpadden en na een uur varen bij volle maan werden we afgezet op een zandstrand. Al gauw doemden sporen van schildpadden op die hun weg naar het te maken nest al hadden begaan, evenals kleine groepjes toeristen die net als wij op jacht waren naar een schildpad die zijn ritueel nog moest beginnen. We vonden er 6 in 1,5 uur en ik heb me verbaasd over de snelheid en kracht waarmee de enorme schildpadden (1m doorsnee ruim!) zich over land bewogen. Bovenop het strand graven ze een nest om vervolgens in een soort trance zo'n 150 eitjes te leggen. Voorzichtig mochten we om de schildpad gaan zitten om te kijken hoe zij haar ding deed. Kan niet zeggen hoe bijzonder het is om een oeroud kunstje van de natuur van zo dichtbij mee te maken. Terug in de boot was iedereen danig onder de indruk en heb ik in stilte genoten van de prachtige natuur om me heen. De volgende dag hebben we het indianendorp bezocht. Een werkelijk prachtige basisschool, kerkje (toch nog naar de kerk met pasen!) en radiostation met mediatheek en internetverbinding laten zien dat dit dorp het goed doet. Het is er vredig en het ruim opgezette dorp met mooie hutten op wit zand heeft een paradijselijke uitstraling. Helaas is het weer niet zo mooi als gehoopt en 's middags gaan we terug naar Paramaribo, een hoop indrukken en ervaringen rijker.
Vorig weekend vertrok Masha naar Laduani voor een week medische zending en moest ik me dus een weekje alleen vermaken. Zaterdag naar Braamspunt geweest met Rosanne (huisgenootje) en haar moeder die op bezoek is vanuit nederland, lekker dagje op de boot en twee vissersdorpen aan de monding van de suriname rivier bezocht. Ibissen gezien (supermooie rode vogels), geleerd dat plassen op een plank heel normaal is in Pomona en door de zon gedroogde garnalen gegeten (jaja ;). Kortom heerlijk dagje uit! De dagen erna druk geweest met het voorbereiden van mn Klinische les over ovariumcarcinoom die ik aan de verpleegkundigen in opleiding moest geven. Vond dat echt geweldig! In een klein lokaaltje (10 stoelen) mbv een krijtbord anderhalf uur les gegeven en genoten. Later zag ik dat het was aangekondigd in een door de verpleegkundig directrice van het LH ondertekende brief, wow!
Maargoed, lang verhaal en respect voor iedereen die tot hier heeft doorgelezen! Moet gewoon wat vaker korte dingen schrijven, dat blijkt wel weer. Vandaag is het 1 mei, nationale feestdag hier en vanmiddag gaan Mash en ik meelopen met een trimloop van 5 km door de stad, leuk! Morgen begint mn laatste weekje en dan.. vakantie!!
Ik houd jullie op de hoogte!
veel liefs, brassa
Elize
Wat heerlijk om zo af en toe iets van het thuisfront te horen, geniet echt van al jullie mailtjes en berichtjes! Heb zelf lang niet geschreven en dat heeft alles te maken met de drukte die de afgelopen weken heeft gekenmerkt; heerlijk! In mijn vorige verhaal heb ik jullie een kijkje gegeven in de keuken van het land der verloskamers, maar de eerlijkheid gebied me dat beeld nu een beetje te rectificeren. Want heb het heel erg naar mn zin gehad de afgelopen weken! Blijkbaar zijn Surinamers im grunde toch wel wat terughoudend en verlegen, want toen men eenmaal door had dat ik niet vies ben van hard werken en mijn dag graag lachend doorbreng was het ijs al snel gebroken en ging ik elke dag met plezier naar de VK. Moet zeggen dat mn koude douche om 6.10 niet altijd even welkom was, maar eenmaal in het ziekenhuis is het heerlijk.
De eerste week was ik de enige 'leerling' in de verloskamer (VK), geen andere co-assistenten en leerling-verloskundigen en dus voor mij alle ruimte om te leren, observeren en uiteindelijk ook te practiseren. Helaas was het niet heel druk die week en heb ik dus relatief weinig te doen gehad, maar als je voor het eerst de gelegenheid krijgt zo'n kleintje aan te pakken en het te begeleiden op het laatste stukje van de moeizame reis onze wereld in is dat toch wel heel bijzonder! In het begin was ik veel te voorzichtig, onbekend met de kracht en weerbaarheid van zo'n klein lichaampje en vreselijk onhandig in het dragen en vasthouden van een pasgeboren kindje. Toch een extra handicap als je broertje en jij de jongste zijn in je familie en je dus niet als sommige anderen hebt kunnen oefenen op kleine neefjes en nichtjes! Surinaamse zusters kijken me ook vreemd aan als ze me op mn onbekendheid met die kleintjes betrappen; het 'heb je nog geen kinderen? maar een broertje? en je bent al 23??' was dan ook niet van de lucht. Het dragen op zich ging prima; hoofdje ondersteunen en voetjes vasthouden is iets dat elk meisje wel ergens meekrijgt, dus als ik een pasgeboren kindje in handen kreeg lukte het eerste stukje van de verzorging altijd prima. Helaas volgt dan een fase babyvaardigheden voor gevorderden als het glibberige kindje in een grote wasbak onder de koude kraan gewassen moet worden. Inmiddels is het gesneden koek maar in het begin was ik veel te bang dat het kindje uit mn handen zou glippen en water in zn oogjes zou krijgen of erger in zn mondje en zou stikken oid.. Meten en wegen was dan weer een makkelijk onderdeel, itt het aankleden van zo'n klein ding. Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen en stiekem vond ik het heerlijk om met die kleintjes bezig te zijn.
De tweede week kreeg ik gezelschap van twee (6e jrs) surinaamse co-assistenten en heb niet alleen veel van hen kunnen leren over geneeskunde, hun opleiding en het arts-zijn in suriname, maar we hebben er ook een leuke tijd van gemaakt in de meer rustige momenten op de VK. Een bevalling zonder (moeilijke)complicaties kon ik al vrij snel helemaal zelfstandig begeleiden en de eerste keer dat je dat echt helemaal alleen doet geeft wel een kick, net als de eerste keer dat ik een ingescheurde jonge moeder mocht hechten! In de tijd dat ik op de VK was heb ik echter ook wel wat minder soepel verlopende bevallingen gezien. De manuele placentaverwijdering die dr Mohan (zonder verdoving) uitvoerde bij een patiente die ik een ruim uur daarvoor begeleid had bij het baren van haar eerste kindje heeft heel veel indruk gemaakt. Net als de patiente die mijns inziens echt ziek binnenkwam op de VK, maar door de zuster die haar had opgenomen gewoon naar zaal gestuurd werd en daar vervolgens ten overstaan van de 16 andere zwangere vrouwen op zaal een eclamptisch insult kreeg (=epileptische aanval met trekkingen voor de niet medici;) dat acuut gecoupeerd moest worden waarna op OK zo snel mogelijk via een keizersnede de moeder van het kindje verlost werd. De uitdrukking op de gezichten van de andere patienten toen ik de zaal kwam opgeracet zal ik niet snel vergeten, noch de adrenalinestoot die door je lijf gaat als je acuut moet handelen in een stress situatie als deze. Vreselijk voor die patiente, maar stiekem ook wel superspannend!
Inmiddels heb ik 13 bevallingen zelfstandig gedaan en ben ik bij minstens het dubbele aanwezig geweest. Ontzettens veel gezien en geleerd dus! Niet alleen op medisch vlak, want ook bij de bevalling en de hele toestand eromheen slaan de verschillen in culturen je om de oren. Creolen rollen per definitie krijsend door de VK en luisteren over het algemeen slecht of niet naar de aanwijzingen die je ze geeft, javanen geven geen kick en moet je heel goed in de gaten houden anders zeggen ze heel zacht dat het komt terwijl ze het hoofdje al tussen de benen hebben, hindoestanen hebben een veel lagere pijndrempel en chinezen krijgen geen kinderen, althans niet bij ons! Dan zijn er ook nog de geloofsovertuigingen die varieren van een halleluia en gezongen dankgebed na de geboorte tot het in een plastic zakje willen meenemen van de placenta om deze thuis te begraven. Ook op dit vlak kijk je je ogen uit en het is fascinerend om te zien hoeveel voet aan de grond het geloof hier nog heeft. Elke dag worden me boeken in handen gedrukt die gaan over 'de kracht van de biddende vrouw' en 'de kracht van positief denken (mbv geloof)'. Toch vraag ik me af of dat in een andere, meer westerlijke setting anders geweest zou zijn. Mensen hebben hier niet veel andere dan godsdienstige literatuur tot hun beschikking evenals beperkte toegang tot internet, en de kennisvergaring en informatie overdracht is een schijntje van wat wij gewend zijn. Maar toch, geloof is iets waar de mensen veel steun in vinden en dat is mooi om te ervaren en zet je soms wel aan het denken.
Goed, heb niet alleen gewerkt natuurlijk in de afgelopen weken! Twee weken geleden zijn we twee dagen naar het indianendorp Galibi geweest en hebben we daar een prachtig natuurfenomeen mogen aanschouwen. De stranden van het natuurreservaat galibi zijn namelijk een van de weinige plekken op aarde waar zeeschildpadden nog aan land gaan om eieren te leggen in nesten die ze zelf graven in de duinrand. Op een regenachtige dag kwamen we na een hobbelige busreis voor de tweede keer in Albina aan (1e keer was marowijne tour-red.) om van daar eenmalig de oversteek naar Frans-Guyana te maken en daar een oude staatsgevangenis te bezoeken in St. Laurent waar wijlen Papillon gevangen gezeten heeft (die kent iedereen toch? ;) Aankomst op F-G was een gekke ervaring, net europa! Ineens frans aandoende bebouwing, franse toeristen, mooie gazonnen en overal peugots, renaults en citroens! Economisch gaat het FG veel beter af dan suriname en het is goed te zien dan frankrijk investeert in haar kolonie (nog steeds). De gevangenis was indrukwekkend, maar lang niet zo als het natuurfenomeen dat we die avond van heel dichtbij zouden mogen aanschouwen. Aankomst bij het indianendorp Galibi, zeiknat door de stromende regen en het opspattende water van de korjaal (we zaten duidelijk op een verkeerde plek, want de gids was kurkdroog..) was heel bijzonder. De zon zakte al behoorlijk en kleurde de hemel boven oerwoud en oceaan in prachtige kleuren. Het dorp heeft een zandstrand en toen de hangmatten hingen meteen het water ingedoken om te genieten van dit prachtig stukje natuur. Die avond gingen we laat op weg naar de schildpadden en na een uur varen bij volle maan werden we afgezet op een zandstrand. Al gauw doemden sporen van schildpadden op die hun weg naar het te maken nest al hadden begaan, evenals kleine groepjes toeristen die net als wij op jacht waren naar een schildpad die zijn ritueel nog moest beginnen. We vonden er 6 in 1,5 uur en ik heb me verbaasd over de snelheid en kracht waarmee de enorme schildpadden (1m doorsnee ruim!) zich over land bewogen. Bovenop het strand graven ze een nest om vervolgens in een soort trance zo'n 150 eitjes te leggen. Voorzichtig mochten we om de schildpad gaan zitten om te kijken hoe zij haar ding deed. Kan niet zeggen hoe bijzonder het is om een oeroud kunstje van de natuur van zo dichtbij mee te maken. Terug in de boot was iedereen danig onder de indruk en heb ik in stilte genoten van de prachtige natuur om me heen. De volgende dag hebben we het indianendorp bezocht. Een werkelijk prachtige basisschool, kerkje (toch nog naar de kerk met pasen!) en radiostation met mediatheek en internetverbinding laten zien dat dit dorp het goed doet. Het is er vredig en het ruim opgezette dorp met mooie hutten op wit zand heeft een paradijselijke uitstraling. Helaas is het weer niet zo mooi als gehoopt en 's middags gaan we terug naar Paramaribo, een hoop indrukken en ervaringen rijker.
Vorig weekend vertrok Masha naar Laduani voor een week medische zending en moest ik me dus een weekje alleen vermaken. Zaterdag naar Braamspunt geweest met Rosanne (huisgenootje) en haar moeder die op bezoek is vanuit nederland, lekker dagje op de boot en twee vissersdorpen aan de monding van de suriname rivier bezocht. Ibissen gezien (supermooie rode vogels), geleerd dat plassen op een plank heel normaal is in Pomona en door de zon gedroogde garnalen gegeten (jaja ;). Kortom heerlijk dagje uit! De dagen erna druk geweest met het voorbereiden van mn Klinische les over ovariumcarcinoom die ik aan de verpleegkundigen in opleiding moest geven. Vond dat echt geweldig! In een klein lokaaltje (10 stoelen) mbv een krijtbord anderhalf uur les gegeven en genoten. Later zag ik dat het was aangekondigd in een door de verpleegkundig directrice van het LH ondertekende brief, wow!
Maargoed, lang verhaal en respect voor iedereen die tot hier heeft doorgelezen! Moet gewoon wat vaker korte dingen schrijven, dat blijkt wel weer. Vandaag is het 1 mei, nationale feestdag hier en vanmiddag gaan Mash en ik meelopen met een trimloop van 5 km door de stad, leuk! Morgen begint mn laatste weekje en dan.. vakantie!!
Ik houd jullie op de hoogte!
veel liefs, brassa
Elize
-
01 Mei 2006 - 18:30
Wietske:
Wat een avonturen allemaal weer, de lezers zijn er uren zoet mee :-) Wij hebben hier in een veel te koud Nederland koninginnedag gevierd, maar Erwin heeft beloofd dat het woensdag 23 graden gaat worden. Hopelijk sta ik dus minder te blauwbekken bij het bevrijdingsfestvial. Verder alles prima hier hoor, nog niks gehoord van de MPM, maar zodra ik iets ontvang, geef ik je op! Veel plezier nog met alle schattige babytjes en een fijne vakantie!
x Wiets -
01 Mei 2006 - 19:15
Broer:
Zusje!!! Natuurlijk lezen we het to the fullest! Dat weet je toch! Ik heb eigenlijk heel veel te vragen en jij wilt vast enorm veel meer vertellen dan dat er nu al in dit mailtje staat... Ik ben heel trots op je en als je over slechts een paar weekjes thuis ben (we missen je wel hoor!) dan barsten de verhalen los! Ik ga nu mn rijbewijs vieren met een bond en een biertje dus...: Lies, zet hm op daar, ben trots op je en xie je snel!!!!
DOEEGGG (K)(K)(K) -
01 Mei 2006 - 20:11
Jurrien:
Heeeeyy Lies!!
Leuk weer wat van je vele avonturen te horen :)!! Echt superleuk dat je even half Suriname op de wereld mag brengen HAHA! Maar idd ook niet altijd de meest vrolijke situaties helaas.... hoort er helaas ook bij....
Hier alles goed; ben druk in de weer MIJN eerste raket op de wereld te brengen ;) (Bachelor afstudeerproject) en ik (met nog 9 anderen) ben druk op weg!
Kzal je snel mailen.
Heel veel plezier en suc6 met je Surinamarathon!
Liefs -
02 Mei 2006 - 06:29
Mo:
hey lieve lies,
Wat een ervaring moet dat inderdaad zijn met al die culturen!!
We hebben gisteren nog aan je gedacht.. we hadden huiseten op veri.. was gezellig.. we hebben weer best veel biertjes gedronken.. en Ben heeft een nieuw spelletje geleerd;)
Was mooi avondje! Maar zo te horen heb jij ook een toptijd daar!!! Lieve Lies, geniet van je laatste maandje! dikke kus mo
-
02 Mei 2006 - 07:09
Suus:
Hee lies! Wat maak je een hoop mee! geweldig! Geniet van je laatste weekje ziekenhuis en dan natuurlijk ook van je vakantie...
liefs, suus -
02 Mei 2006 - 07:54
Iris:
Hé Elize!
Super leuk om je verhalen te lezen! Vooral die van de verloskamers zijn erg herkenbaar :).
Hele fijne tijd nog daar!
liefs, Iris -
02 Mei 2006 - 15:47
Joke:
Ha die Lies, wederom een leuk lang spannend verhaal. De tijd gaat nu opschieten, hoop dat je nog een fijne vakantie hebt en zie echt uit naar 28 mei,mis je echt hoor! heb je gisteren nog gebeld, maar je was natuurlijk aan het feesten. Het weer schijnt hier beter te worden, het was hier steenkoud. Hebben wel leuke koninginnendag gevierd in Park. Nou je broer gaat ook de weg op, ik hou mijn hart vast, maar hij gaat komend weekend natuurlijk sturen. Groetjes aan Masha en tot horens.
-
02 Mei 2006 - 16:46
Mo:
Eeej Lies!
Jaja.. ook ik heb gelezen tot het bittere eind ;-)
Altijd fascinerend om al je verhalen te lezen! Vandaag mijn gesprek gehad met UC'er en ik kan beginnen aan HBO V.. super cool!
Verder druk aan het lopen voor de RopaRun, over een maand begint dit al :-|
Ben geloof ik ook toe aan vakantie, haha!!
Anywayzz.. nog een hele fijne tijd daar, blijf genieten met een glimlach :-)
Liefs!
Mo -
02 Mei 2006 - 20:08
Grote Nicht:
Ha lieve Lies,
Wat ben je toch een held! Haalt het ene na het andere kindje, alsof het niets is! Hier alles ok. Ik ben erg druk op het moment, terwijl iedereen een soort van zenuwachtig begint te worden nu de bruiloft van Bas en Lisette dichtbij komt. Ik kijk er naar uit om je dan weer te zien. Nou meisje, geniet nog even van je werkzaamheden en ervaringen die je opdoet daar. En dan snel vakantie houden en nog sneller weer naar NL komen!! Want je bent nu wel lang genoeg van ons weggeweest, haha! Veel liefs,
X Caroline -
04 Mei 2006 - 15:37
Joke G:
Wat enig om te lezen. Het leest als een boek. Elize wat zou ik graag even daar willen zijn. Denk regelmatig aan jou. Liefs -
07 Mei 2006 - 12:59
Jeffrey:
Hoi Elize,
Wat maak je allemaal bijzondere dingen mee zeg! Lijkt me een hele verantwoording om met de kleintjes bezig te zijn. Echt knap dat je het zo snel oppakt daar en het ook nog eens heel erg naar je zin hebt zo te lezen. Het weer is nu in Nederland ineens omgeslagen naar een complete zomer met temperaturen van 20+ in de nacht. Echt heel erg leuk hier. 5 Mei nog naar Wageningen geweest voor alle concerten, wat echt een aanrader is. Nou geniet nog lekker en tot snel in Nederland. Ben trouwens erg benieuwd naar je foto's.
Groetjes,
Jeff -
07 Mei 2006 - 13:47
Olenka:
Mjv :)***
KLAAASS !!!
mi vernulis' iz Chehii. Otdihali horosho i dazhe ustali ne ochen' :))) vse krasivo, vse ponravilos', osobenno Karlovi Vari
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
